piše: Borislav Jovanović
Specijalna operacija o dedržavizaciji Crne Gore, denacionalizaciji Crnaogoraca, odnosno tzv. denacifikaciji što naravno podrazumijeva i demilitarizaciju, odnosno, denatoizaciju započeta na prethodnim parlamentarnim izborima, nastavlja se i danas sa nesmanjenom plišanom strategijom. A sve to u skladu sa iskazom Adleja Stivensona, značajnog aneričkog političara sa kraja 19.vijeka, da ljudski rod radi sve što bi trebalo da radi da bi ljudski rod bio uspješan, a ustvari, sve radi da ljudski rod to ne bude.
Tako se, evo neko doba, ođe sve radi da se Crna Gora “dekontaminira” od sebe same. Ključ svega je bezuslovna isključivost iz svega što je makar i djelić vlasti, onih koji su ovu državu obnovili. Suverenistima nacionalnog crnogorskog identiteta nema mjesta u izvršnoj vlasti. Nema! Jeste da su većinski narod ali tim gore po njiha.Neka oni budu opozicija a mi kao vlast, kao vajni novopečeni suverenisti, znamo što nam je činiti. Formiraće se još jedna, treća vlada, bez Crnogoraca. To je suvereni dokaz njihovog mikro-sistema mimikrije . I pri tom niko nema časti i obraza da se makar između redova zahvali prethodnoj vlasti na onom što je uradila, kritikujući svakako sve što nije učinjeno. Niko se ne śeti da onako demokratski kako njima i dolikuje sve to izvaga i kaže što je u svemu tome tas na vagi. Očigledno da bi bilo bolje za svekoliku Crnu Goru i svekoliko velikosrpstvo da se suverenizam nije nikad ni pojavio.
Stari – novi hit ove postizborne kampanje za formiranje nove vlade je da niko neće sa onom koalicijom koja je suverenistička i koja je na drugom mjestu po broju osvojenih mandata.Neće pa neće, njet pa njet i kvinta rabota.Kakva demokratija i njeni prerogativi. Oni nijesu naši. Oni su, u stvari, tamo neki sa kojima ne možemo zato što smo faktički makar teorijski preuzeli njihov program i najveće tekovine moderne Crne Gore. Divne laži da je bog ubije.Od nje je samo ljepša ona o Evropi sad ali preko otvoreno – zatvorenog Balkana.
Kažemo da je riječ o starom političkom triku s kim hoćemo s kim nećemo uz istovremeno zapomaganje za pomirenjem Crne Gore. Taj imperativ, ta časna riječ i zakletva,nije od juče već od kako se politikonim suverenizam ili indenpendentizam Crne Gore pominje još o devedesetih godina prošlog vijeka. I od onda kada je rečeno da Crna Gora može biti ekonomski održiva te da ima pravo na svoju državnost kao bilo koja druga država. Čak i više od toga. Da ima svoju neprikosnovenu državotvornost, samobitnost, autokefalnost.
I to je tradicija, ortodoksija, onih partija koje su svoje postojanje vezale za opstanak srpstva i veljesrpstva u Crnoj Gori, za nestajanje Crne Gore kao države, za nestajanje njenog građanskog karaktera i za preobraćanje Crnogoraca u drugu naciju. I pogotovo, za bjekstvo Crne Gore od Zapada kojem se u novije vrijeme umiljavaju pa makar i po cijenu nekakvog međusobnog moratorijuma. Iako je ta njihova ljubav prema Zapadu srazmjerna njihovoj ljubavi prema suverenizmu.Ta ih sutuka drži i do danas. Njet Crnoj Gori, njet Zapadu…
Sve te partije bilo najstarije ili nešto mlađe su grane istog anticrnogorskog stabla sa manje ili više mimikrije i gromovite retorike. One su svoje kumstvo i blagoslov za ono što rade dobijali uz blagoslove, višestruki amin, Crkve Srbije u Cetinjskom manastiru, odnosno beogradskom Vladikatu. To im je bio prvi prijavni šalter. Prva adresa, prvo poklonjenje, opunomoćije, litijijoumlje, i opominjujuća obaveza u svakom trenutku odlučivanja na koju će stranu. Đe smiju a đe ne smiju preskočiti teokratsku školu, velikodržavnu liniju.
A priča o onom što je novi hit u starom izdanju sada, zapravo, stiže vatrometno od novonastale partije u sveukupnom košmaru od crnogoskih stranaka i koalicija, dakle od Evrope sad koja je opet veliki hibridijum.
I oni su i prije izbora i poslije njih izabrali svoju liniju Mažino, svoje tabloidno ime, prema svim partijama koje su sa suverenističkim predznakom. Iz toga su, naravno, makar za sada izostavili partije manje brojnih naroda ali ne zbog toga što im se s njima iskreno ide već samo zato što im mogu poslužiti kao rezervna varijanta za međusobna ucjenjivanja oko kombinacija prilikom formiranja nove izvršne vlasti. Dakle iz svoje čiste, suverenističko -antisuverenističke, političke računice. Jedna od posljedica tog iznuđenog obrta prema strankama manje brojnih naroda je i slabljenje suvernizma kao i sticanje poena pred međunarodnim faktorom. I jeftini politički pragmatizam čega crnogorski birači sve više postaju svjesni.
Ovi, i ovakvi evropejci su u Briselu veći suverenisti od samih izvornih suverenista, veći od natovaca koji su to zadobili, veći od evrounionista koji su taj civilizacijski zaokret skoro priveli kraju, a kad dođu u neku od svoje dvije prave majčice, dvije svoje ideološke Muze, onda tamo ni u avionu, na putu prema njima, ne smiju pomisliti na suverenizam i crnogorsko evropejstvo. Jer da nije tako ne bi govorili to što govore za one koji su im omogućili da budu tu đe jesu, da se predsjedniče, premijerišu, da ministruju, da slušaju himnu protiv koje su, da su na konju o kojem nikad nijesu ni sanjali kako bi s njim trčali u tuđe dvore. Da su na čelu naroda za kojeg kažu da nije njihov. Da je izašao iz nekog kopiljarnika. Da se Crna Gora mnogo prči.
Sve podjele u Crnoj Gori su, definitivno, kondezovane, sa svim dobro poznatim stogodišnjim, slojevitostima i fazama, na suvereniste i antisuvereniste. Na one koji su za istorijsku, samostalnu Crnu Goru, i na one koji to glasno i jasno ne prihvataju, a družinu im čine neki polusuverenisti, palijativci, kvazisuverenisti, suverenisti jalove retorike, unitaristi i anticrnogorci na djelu.
To intenzivno, sudbonosno, datira već trideset godina a ovih postizbornihh dana dobija svoju kulminaciju. I prava je prilika da se pokaže istinska i konačna profilacija ko je, zaista, ko. Ko laže ne samo sebe, već Crnu Goru i Evropu. Ko su proksiji a ko nijesu. Je li suverenizam mrtav ili nije i đe su korijeni njegovog neprestanog podrivanja a sve u ime demokratije i Crne Gore bez njenih jedinih usvojenika. Kakvo je to kažnjavanje, da ne kažemo, segregacija.
Ne mogu se, svakako, sve greške Demokratske partije socijalista kao dominantne suverenističke grupacije, uzimati kao argument za diskfalifikaciju suverenizma. Koliko je samo u posljednje tri godine kriminala, korupcije, nepotizma i kolika je dinamika i statistika svega toga. Za sve to – i prethodno i sadašnje ima lijeka. Pravnoga nekonzerviranoga. Ali sadašnji i budući vlastodržci kao da previđaju istorijske tekovine prethodne suverenističke vlasti koja je Crnoj Gori vratila dostojanstvo.Preusmjerila je tamo đe joj je mjesto. Odredila sudbinu – građanskog i evropskog društva. To je ovim suverenim antisuverenistima manje bitno od onog što im služi za izgovor. Jer je suverenizam njima i njihovim sponzorima nedopustiv sa svih aspekata.Od njega bi, zapravo, trebalo dekonataminirati Crnu Goru. Dakle, od nečeg što je Crnoj Gori bilo imanetno. Što je njena državotvorna nacionalna etika i praetika.
A za sve je glavni krivac onaj čije se tekovine, navodno, preuzimaju kao svoje. Oni koje proglašavaju nepoželjnim bilo đe da se o Crnoj Gori odlučuje.Mnogo antisuverenističkog zadaha, makar i kad bi cijelu Crnu Goru pozlatili žeženijem zlatom. Ili, kao njeni izvođači, specijalnu operaciju učinjeli još nevidljivijom.
Antena M
