Bojovića, Petrića i Baćovića organizovao je Milorad Ulemek Legija, po naređenju Radomira Markovića, tadašnjeg šefa srpske Službe državne bezbjednosti
Čvrste veze današnjih kriminalnih klanova sa srpskom Službom državne bezbjednosti i vrhom vlasti Srbije sežu čak do 90-ih godina prošlog vijeka i ratnih zločina na prostoru bivše Jugoslavije (1)
“Mi smo vojnici”. Tako je glasila jedina rečenica koju je na srpskom jeziku, tokom hapšenja u Valensiji 9. februara 2012. godine, izgovorio vođa novog zemunskog klana Luka Bojović svojim prijateljima i saradnicima koji su uhapšeni zajedno sa njim nakon ručka u restoranu. Za stolom sa Bojovićem bili su Vladimir Milisavljević „Budala“, Vladimir Mijanović „Zuba“ i Siniša Petrić „Zenica“, njegovi najbliži saradnici iz klana, ali i sa ratišta na prostoru bivše Jugoslavije. Upozorenje prijateljima kratkom rečenicom da su vojnici uslijedilo je nakon njihovog oklijevanja da španskoj policiji predaju tražena dokumenta. Sva trojica su ga bez riječi poslušali.
Ova uhapšena četvorka je najslikovitiji prikaz veza ratnih zločina sa današnjim kriminalnim klanovima, službama bezbjednosti, pa i samim državnim vrhom Srbije.
Pored Bojovića, o kojem se zna gotovo sve, od tada uhapšenih „Zemunaca“ najmanje se pisalo i znalo o Siniši Petriću „Zenici“, jednom od Bojovićevih najbližih saradnika i prijatelja još iz vremena kada je, tek punoljetan, 1991. otišao u Erdut da se priključi paravojnoj jedinici Srpska dobrovoljačka garda Željka Ražnatovića Arkana.
Kako se Arkanu u to vrijeme priključio i „Zenica“, na krvavom hrvatskom ratištu počinje dugogodišnje prijateljstvo i saradnja Bojovića i Petrića. 1993. i 1994. godine Petrić je postati član zloglasne grupe Marinka Magde, koja je počinila niz monstruoznih zločina iz koristoljublja u Subotici, Crvenki i Segedinu, ubijajući čitave porodice. Istragom je utvrđeno da je za te zločine korišćeno oružje koje su pripadnici Magdine grupe donijeli sa ratišta. Petrić je osuđen na 15 godina zatvora i smješten u zatvor „Dubrava“ kod Istoka na Kosovu, odakle će volšebno nestati 1999. godine tokom NATO bombardovanja, uz pomoć Jedinice za specijalne operacije kojom je rukovodio Milorad Ulemek Legija. Petrić će ponovo biti uhapšen po međunarodnoj potjernici 2003. godine, ponovo smješten u zatvor i – ponovo pobjeći. Za njegovo ime vezuje se više profesionalnih likvidacija tih godina, počinjenih za račun zemunskog klana, sve dok 2012. godine nije u Valensiji uhapšen zajedno sa svojim starim ortakom Bojovićem i osuđen na 15 godina zatvora.
Bojović je prilikom hapšenja u Valensiji kazao istinu – on i „Zenica“ jesu vojnici. Prvo Arkanovi, potom Legijini, zatim i zemunskog klana, a sve to vrijeme odani su vojnici srpske Službe državne bezbjednosti, današnje Bezbjednosno-informativne agencije (BIA).
O tome najbolje svjedoči snažna obavještajno-diplomatska aktivnost koju su, prema svjedočenjima dobro upućenih izvora, posljednjih godina sprovodile srpske diplomatske službe kako bi se našlo pravno rješenje da Bojović i Petrić budu oslobođeni, odnosno prebačeni u „komšijski“ zatvor, gdje BIA može da ih kontroliše.
Krajem 2022. godine kada je Luka Bojović, nakon odsluženih 10 od ukupno 18 godina zatvora na koliko je osuđen u Španiji, stigao u Srbiju, potpuno je neopaženo prošla vijest da je Siniši Petriću „Zenici“ odobreno da posljednje tri godine i 10 mjeseci zatvora odsluži u zatvoru u Trebinju. Kako to sa Petrićem biva kada je u domašaju BIA, očekivano je da ovaj beskrupulozni ubica i iz trebinjskog zatvora „ispari“, što bi mu bio treći put. On je u Trebinje trebalo da bude prebačen krajem 2022. godine, ali ne postoje nikakve zvanične informacije da se to zapravo i desilo.
Bojović i “Zenica”
MASAKR U KAFIĆU „PANDA“ U PEĆI
Međutim, kada bi bilo političke volje u Srbiji, sada bi mogao da bude rasvijetljen i riješen do kraja slučaj masakra u kafiću „Panda“ u Peći, gdje je 14. decembra 1998. godine ubijeno šest mladića. Te večeri su ubijeni Ivan Obradović (14), Vukota Gvozdenović (16), Svetislav Ristić (17), Zoran Stanojević (17), Dragan Trifković (17) i Ivan Radević (25), a njihove porodice ni nakon 24 godine nemaju nikakav odgovor od državnih institucija Srbije, niti tračak nade da bi uskoro mogla biti okončana istraga i podignuta optužnica za ubistvo njihove djece i braće.
Prema pouzdanim informacijama do kojih je M portal došao u regionalnim obavještajnim službama, ovaj zločin su za račun Službe državne bezbjednosti, počinili Luka Bojović, Siniša Petrić „Zenica“ i Radomir Boban Baćović, danas vođa škaljarskog klana i jedan od najbližih Bojovićevih saradnika. Nalogodavac je bio Radomir Rade Marković, tadašnji šef Službe državne bezbjednosti, organizator Milorad Ulemek Legija, komandant Jedinice za specijalne operacije (JSO), a Bojović, „Zenica“ i Baćović direktni izvršioci.
Informacije o njihovom učešću u masakru ima veoma mali broj ljudi, klasifikovane su najvećim stepenom tajnosti, a današnja BIA, nasljednica Službe državne bezbjednosti, koristi ih za svoje i za interese srpskog političkog vrha.
Masakr u pećkom kafiću dogodio se 14. decembra 1998. godine, kada su sukobi na Kosovu bili na vrhuncu zato što je Slobodan Milošević odlučio da „kosovsko pitanje“ riješi oružanom silom. Za ubistvo šestorice mladića munjevito su osumnjičeni Albanci, a mediji su za glavnog krivca proglasili Oslobodilačku vojsku Kosova. Tri dana nakon ubistva, u pećkom kvartu Kapišnica policija je uhapsila Agrona Kolčakua, Gazmenda Bajramija, Dževdeta Bajramija, Bećira Lođu i Vlaznima Perđeđu, koji su osumnjičeni za ovaj zločin. U javnosti je kreirana slika da su za masakr odgovrni pripadnici OVK i da je to bila osveta za ubistvo 34 člana njihove organizacije nekoliko dana ranije, čime je postignut cilj Miloševićeve vlasti – tenzije između Srba i Albanaca na Kosovu su bile na maksimumu, a put za krvavu osvetu otvoren. Petorica osumnjičenih Albanaca su oslobođeni 15. decembra 1999. godine, posredovanjem Međunarodnog komiteta Crvenog krsta.
Mjesto masakra
IZA KULISA
Međutim, ono što se tada krije od javnosti i vješto medijski spijune, u vrijeme zločina u kafiću „Panda“ Peć je bila pod kontrolom Ulemekove Jedinice za specijalne operacije, koja je svakodnevno patrolirala gradom jednako unoseći nemir srpskom i albanskom stanovništvu. Sjedište JSO je još od 1997. bilo u odmaralištu blizu manastira Visoki Dečani, pa je teško povjerovati da bi se OVK, a posebno neka slabije organizovana grupa, usudila da počini takav masakr u prisustvu zloglasnih Ulemekovih „Crvenih beretki“, sačinjenih od dobro obučenih specijalaca, ali dobrim dijelom i od okorjelih beskrupuloznih kriminalaca, regrutovanih preko Službe državne bezbjednosti iz zatvora i sa ulica. U njihovim redovima su i pripadnici Arkanovih „Tigrova“, paravojne jedinice kojoj je kao jedva osamnaestogodišnjak pristupio i Luka Bojović 1991. godine.
O boravku Luke Bojovića sa Legijom na Kosovu u vrijeme rata i NATO intervencije postoje televizijska svjedočenja njegovog oca Vuka Bojovića i bliskog prijatelja i Arkanovog tjelohranitelja Rada Rakonjca. Vuk Bojović je tvrdio da se njegov sin Luka Arkanovim „Tigrovima“ priključio dobrovoljno “zaveden velikosrpskom propagandom“, a da je sve kasnije zadatke, uključujući i boravak na Kosovu 1998. i 1999. obavljao po nalogu Službe državne bezbjednosti.
Tog decembra 1998. godine, svega 26 kilometara od Peći i 50 od baze Legijinih „Crvenih beretki“, petnaestogodišnju zatvorsku kaznu u zatvoru „Dubrava“ kod Istoka služi Bojovićev stari prijatelj iz „Tigrova“ i višestruki surovi ubica Siniša Petrić „Zenica“. Služba državne bezbjednosti Srbije krajem mutnih devedestih vrbuje i tadašnjeg pripadnika nikšićke kriminalne grupe „Kvartaši“, Radomira Bobana Baćovića. U njegovom dosijeu zvanično je ubilježeno samo jedno hapšenje u Srbiji 2013. godine, a dobro obaviješteni izvori tvrde da je to zasluga SDB-a, koja ga je nakon hapšenja zbog sitnijih krivičnih djela izvlačila iz zatvora, a on je zauzvrat sa službu obavljao prljave poslove.
Nakon dobijanja zadatka od tadašnjeg šefa SDB-a Radomira Markovića da na Kosovu mora biti počinjen masakr koji će biti pripisan Albancima i OVK kako bi bio stvoren ambijent za apsolutnu vojnu akciju, Milorad Ulemek Legija je odabrati trojicu ljudi za taj zadatak – Luku Bojovića, Sinišu Petrića i Radomira Baćovića.
Iz trojke koja će počinila masakr u „Pandi“ izrašće jedan od najozloglašenijih kriminalnih klanova u Evropi.
